Sadbere Gagica – Spahija lind në Gjilan, më 1963. Aty kreu shkollën fillore dhe të mesme. Për qytetin e lindjes, si çdo krijues, ka nostalgji që e shpreh edhe në vargjet poetike. Fillimet poetike i bëri si nxënëse e shkollës fillore. Si nxënëse e klasës së tretë botoi tregimin e shkurtër për fëmijë “ Plaka dhe semafori”, i cili u vlerësua si shkrim i rrallë për moshën e saj. Poezitë e para për fëmijë i botoi në revistën letrare “Ylberi” , për të vazhduar në “ Pioneri”, “Rilindja”, “Venera” etj. Nga ajo kohë ajo shkruan vazhdimisht në shtypin e përditshëm, periodik dhe faqe interneti, kurse i janë transmetuar shumë punime edhe nëpër valët e radiove të ndryshme në vend dhe jashtë, sidomos në radiot e diasporës. Kohëve të fundit ka botuar në gazetën “ Nacional”, “Pena e artë”, “Nositi” në Lion të Francës, “Qëndresa”, “Bota sot”, “Metafora” etj. Në antologjinë poetike “Varg në përjetësi”, 2013, është prezantuar me një cikël poezish, Bukuresht, Rumani, në “Antologjinë e dhimbjes”, 2012, me rastin e vdekjes së Ali Podrimes, në mesin e njëqind poetëve shqiptarë. Në janar te vitit 2016 botoi në Tiranë vëllimin e parë me poezi me titull “Folenë e ëndrrave kërkoj”. Për këtë vëllim ka bërë një vështrim prof. dr. Faik Shkodra. Librin e dytë të poezive “Udhë lumnie” e botoi në shkurt të vitit 2017, shtëpia botuese “Atunis”, Prishtinë.
Është anëtare e Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës dhe e LSH “Feniks” të Luginës së Preshevës.
NJË GJETH VJESHTE E PUTHA MBRËMË
Në librin e kujtimeve zbraza një fjalë. Pastaj qëndisa vargjet me buzëqeshje. Magjia e fjalës më endi nëpër orët e lumnisë. Nata bën zhurmë brenda një shpirti të trazuar. Horizonteve pa skaj të kërkova midis ëndrrave. Doja të kisha vargun plot. Jeta paska shumë mistere! M’u si ky det kujtimesh, me dallgë, më shpie brigjeve, kurse stërkalat m’i lagin flokët e shkrehur që era m’i bëri lëmsh. Një floktare zgjati duart mbi kokën time të butë si mëndafshi. M’i trembi zogjtë dhe pelikanët e bardhë, sqepgjatët mërgimtarë. Bie në shtrat të kujtimeve e gjumi nuk i zë shkronjat e mia. Rrokullisem si një gur shkëmbinjve e mbahen për një degë atdheu.
– Ç’ je tretur këtë natë midis këtij zjarri e malli? – m’u duk se më erdhi një zë nga fundi i detit.
– Asgjë, – i thashë, me zë të frikësuar.
Jam shtrirë mbi lumninë e një nate. Kam vënë duart e mia të çara mbi fytyrë e jam shndërruar në pritje. Kokën ta mbështes në gjoksin që frymon jetë.
– Pret me stinë këtë lumni? – u përsërit ajo fjalë.
– Sa e kam gjetur. Pas një rravgimi të gjatë. Kam thurur si nëna në avlëmend një pëlhurë me një shqiponjë deri në Çamëri. Atje më pret një dorë. Oxhaqet e shtrembëruara nga erërat, që ende shihen nga larg.
– Ti jeton në ëndrra dashurie? Kam shpresë se ai do të vijë. Jam ngulur në laurë dhe ndez një duhan kaçak. Qielli është sonte imi e yjet kanë nisur valsin për dashurinë time. E kam m’u këtu, në zemër, ma ushqen shpirtin çdo natë. Kur bota bie në gjumë, ai shndërrohet në zog dhe më vjen ngadalë, qetë, pa më trembur. Më grish të futem në zjarr. E Unë digjem e tëra brenda atij zjarri. Po një zë i butë, tek përpëlitesha si një zogëz krahthyer, me zë të butë, shtriu duart e më tha: Zgjohu shpirt! Unë jam afër teje. I dëgjoj rrahjet e shpirtit. Nata ka ikur e dielli është futur në jorganin e ngrohtë valë. Zgjohu! Unë jam zgjimi i ri në këto ecejake jete! Fshiva lotin që më ishte derdhur nëpër faqe. E mbështolla trupin tim të lagur qull dhe dola në ballkon. Pashë malet me gjethe e majat e lisave që paloseshin herë majtas e herë djathtas. Desha të bëhem dallëndyshe… të iki nga ky kafaz jete. U ndjeva e lehtësuar nga ëndrra dhe dora e butë që m’i preku qepallat e syve e më zgjoi nga ajo ëndërr e bukur dhe e frikshme.