Muharrem Blakaj lindi më 6.01.1959, në fshatin Vrellë, komuna e Istogut. Shkollën fillore e mbaroi në vendlindje, të mesmen, ekonomiken, tre vjetët e parë në Pejë, ndërsa vitin e katërt, maturën, në Istog. Shkollën e lartë pedagogjike, dega gjuhë dhe letërsi shqipe në Prishtinë.
Më 14 dhjetor 1979 burgoset me akuzë për “bashkim në veprimtari armiqësore kundër RSFJ-së”. Raprezaljet, burgosjet e herëpashershme vazhduan në vitet pasuese, ku e arritën kulmin e represionit me vrasjen në burg të vëllait të tij, Xhemailit dhe burgosjen e tij dhe pritej të dënohej nga tre deri në pesëmbëdhjetë vjet burgim. Në mungesë provash, gjykata e liroi. Raprezaljet dhe përndjekjet policore e detyruan të largohej nga atdheu në tetor të vitit 1987.
Gjatë bastisjes në shtëpinë e tij, policia ia konfiskon dorëshkrimet e përgatitura për shtyp „Monolog i një komiti“, tregime, si dhe dy novelat „Balta me gjak“ dhe „Besa“.
Jeton në Zvicër.
Deri tash ka botuar:
“Misioni sekret”, roman, SHB “Rozafa”, Prishtinë, 2004.
”Thesaret e humbura”, roman, SHKSH „Mëmëdheu“, CH – St. Gallen, 2005.
“Atentat brenda germës L”, roman, SHKSH „Mëmëdheu“, CH – St. Gallen, 2007.
“Paraardhësit”, roman, “KOMBI” (IKDFK), Prishtinë, 2009.
“Nana Kadë”, film dokumentar – Pejë, 2018.
“Paraardhësit”, roman, botim i dytë, “ROZAFA”, Prishtinë, 2018.
“Mëndesha”, tregime, “Lena”, Prishtinë, 2018.
SA TË PASKAN HIJE!
E trembur, hapa sytë. Agimi i purpurt i vjeshtës, sikur trokiti në derën e drunjtë e të mbyllur me shul, duke shtendosur e çarë perden e zezë të natës që po arratisej. Vështrimin e mbërtheva mbi derën e shkallmuar nga goditjet e milicëve një javë më parë. Prapë më shpërfaqen skenat e tmerrit të atij mëngjesi fatal, që e mbushi me zi, lot e tmerr shpirtin tim të trazuar… Ajo fytyrë e vrenjtur, ata sy që puliteshin me dhembshuri e që i bënin hije çehres së tij të vrarë nën flokët krela-krela… Ato duar të zgjatura drejt prangave dhe… prangat… ah, ato pranga vezulluese, që t’i lidhën duart e njoma, që t’i lidhën ditët e rinisë, që ta lidhën shpirtin e dëlirë dhe ëndrrën e dashurisë. Ah, loke, loke… Ku je tani, o bir? A bëre gjumë sonte, o i miri i nënës?! A të lanë të flije katilët, që u sulën si bisha të egra mbi trupin tënd të lidhur?
Në dhomën matanë u dëgjua një e kollitur dhe fill pas, vaji i një foshnjeje.
Po qan Albana, mbesa ime e vogël, mendova kalimthi. Po qan, por jo si unë, me lot, shpirt e zemër të zhuritur.
Fshiva lotët dhe dola në oborr. Vështrimi më iku andej nga burgu, atje ku mbahej i mbyllur biri im, atje ku torturohen bijtë e kësaj toke, atje ku vritet lulja e rinisë, atje ku jeta nuk ka vlerë, atje ku shfaqet trimëria, burrëria e nderi i virtytshëm i këtyre trojeve të vaditura me gjak ndër shekuj, atje ku vite më parë, e kishin mbyllur babain tim, të cilin kurrë nuk e pashë, sepse e vranë, e zhdukën pa gjurmë. Kot e kërkuam. Trupi i tij u tret, as varri nuk iu gjet.
Dielli, me rrezet e tij të purpurta, stisi malet, shkëmbinjtë mbi katund dhe shtëpitë e përgjumura duke kthyer zhurmën e këndshme të gjallërisë. Oborri u mbush me qeshjet e harlisura të fëmijëve të porsa zgjuar nga gjumi. Në rrugë vërshuan tufa të rinjsh që tuboheshin për të lozur e kuvenduar. Kurse unë, me lot në sy, vështroj dritaren e dhomës së tim biri, të heshtur, të mbyllur, pa shenja jete. Në çast, dëgjova një zë plot dhembshuri nga prapa krahëve: „Mos qaj oj nënë, mos qaj… djali do të vijë…“
– Do të vij? – pyeta unë kureshtare. Si do të vijë? Kur do të vijë? Kush do ta sjellë? Ata që e lidhën? Ata që e vr…a…në? Oh, fjalën e fundit nuk desha ta thosha… nuk desha… më doli vetë… Nuk desha ta thosha sepse më tremb, më tmerron, më ndjell kob, zi, gjak, vdekje…
Dita po thyhej, ashtu siç thyhet zemra e nënës. Prangat vezulluese në duart e birit tim sikur po ma shtrëngonin shpirtin e plagosur. Gjallëria e ditës po venitej. Tutje-tëhu, andej nga kreshtat e Lugut të Madh sikur po dëgjoja vaje nënash, kuisje motrash, vajtime qyqesh, kurse rreth e rrotull sikur po vinin të shkapërderdhur zëra ngushëllues burrash…
– E sollën, – thirri dikush me zë të lartë.
– Kë e sollën? – pyeta më tepër veten sesa të tjerët.
– Kufomën, – u përgjigj një zë i përhumbur.
Ndërkohë, pashë një turmë burrash që po bartnin një arkivol.
Zemra m’u tkurr. Shpirti m’u ligështua, derisa në oborr u dëgjua gjëma e dhembjes… e trishtimit… e tmerrit… kurse unë kisha frikë se po e zgjoja tim bir nga gjumi i rëndë i vdekjes. E thirra me zë të dhembshur. Me duart që më dridheshin, e tunda lehtë trupin e tij të rënduar nga vdekja. Zgjohu, o bir…! Zgjohu, o trimi i nënës…! Sot ta paskan ngrirë buzëqeshjen, ta paskan shëmtuar hijeshinë, ta paskan çartur bukurinë, ta paskan këputur djalërinë… ta paskan shuar lulen e rinisë…
Sa të paska hije qivuri, shtrat i dhëndërisë, o bir…
Sa të paskan hije, plagët e trimërisë…