DR. FLORA BROVINA

Lindi më 30.09.1949, në Skënderaj. Arsimin fillor e kreu ne vendlindje, ndërsa arsimin e mesëm dhe fakultetin e mjekësisë në Prishtinë. Studimet pasuniversitare dhe specializimin për mjeke pediatre i ka kryer në Zagreb. Prej viteve 1973-1981 ka punuar gazetare në “Rilindje”, Prishtinë.

Ka botuar këto vepra:

Vërma emrin tim, 1973
Bimë e zë, 1979
Lulebore, 1998
Mat e çmat, 1995
Thirrje e Kosovë, 2000
Stinë jargavanësh, roman

Ka botuar tregime, ese dhe opinione në revista dhe gazeta të Kosovës.
Ka botuar poezi në gjuhë të ndryshme, si dhe vepra në gjuhën angleze, holandeze, serbe, rumune dhe gjermane.
Ka qenë kryetare e Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës, kurse është anëtare e dhjetë PEN-qendrave në botë, si në Amerikë, Kanada, Suedi, Holandë.
Është laureate e disa çmimeve për veprimtari humanitare dhe profesionale:
– Çmimi i Mileniumit për Paqe nga Organizata e Kombeve të Bashkuara
– Çmimi i Mjekëve të Botës, Uashington, SHBA
– Çmimi i Akademisë së Shkencave dhe të Artit, San-Francisko, SHBA
– Çmimi “La ferte” në Francë
– Çmimi “Henri Bell”, Gjermani
– Çmimin “Tucholski”, Suedi.
Ka marrë dhe çmimin “Nënë Tereza” në Shqipëri dhe Kosovë. Është nderuar edhe me çmimin letrar “Esad Mekuli” të LSHK-së.
Ka qenë deputete e Kuvendit të Kosovës në disa legjislatura.
Për veprimtarinë e saj patriotike ka qenë e burgosur nga regjimi i Milosheviqit.

DO TË KTHEHESH NJË DITË

– Kthehu, o bir, kthehu! – thirri me ngashërim nëna. Po unë nuk u ktheva. Vaji më kishte ardhur deri në grykë, sa mezi flisja nga ngashërimi. Më duhej vetëm edhe një fjale të shkrehesha në vaj. Vrapoja e vrapoja sa kisha fuqi. Kapërceva para derës se Sokol Plakut dhe dola në rrugën që shpinte te shkolla. Nuk ndalesha askund. Bora më kërcente nën këmbë, kurse mua më dukej se po më ndiqte dikush.
– Kthehu, o bir! – mos ma merr për ligësi, nuk e kam nga frika. Është dimër e acar. Kuisja e veriut t’i shpon veshët. E, unë ruaj shpirtin duke përfytyruar thellësinë e syve tu. Atje diku, te shtëpitë e skajshme të fshatit, lehin qentë. Qentë lehin edhe te dera e shtëpisë buzë rrugës, edhe në ordinancën time lehin.
Edhe te shkolla jote në Kodrën e Trimave, edhe në banesën përdhese prapa konvikteve të mbyllura të studentëve, lehin qentë. O zot, jargavanët! Kur vjen stinë jargavanësh? Jargavanët kur do të çelin?
Zëri nuk dilte e kraharorit më çahej nga klithmat:
-Kthehu, o bir, ku po shkon? – klith malli. Samin e kam në dorë dhe nuk e shoh fare hapin tënd. Mbes duke pritur të kthehesh. Pres kthimin tënd, o bir!
Bie terri i syve, pa ty është mall i zënë peng, fjalë e shurdhuar. Kthehu, o bir, nga ajo rrugë e natës, ku nuk ta ndiej as hapin. Klithma m’i than lotët. Më duket se ngre dorën… – Nuk e kam nga frika, – them. Kam etje kur të pres, buzët me bëhen shkrumb. Eja, eja si pulëbardhë deti në stinë! Për mua të gjitha stinët do të jenë njësoj kur të kthehesh ti. Po ti eja më mirë në stinë jargavanësh, se të ka hije. I mban mend jargavanët, që vajzat t’i hidhnin në kokë? Ndoshta ti ke harruar se kaloi shumë kohë që pres kthimin tënd. Sa herë ndërrohen stinët dhe ti nuk vjen, më dukesh si foshnje. Fare i vogël në sqepin e një kanjushe të verdhë, që do të të sjellë në kulmin e shtëpisë ku linde. Nuk u besoj përrallave, por ashtu kam dëshirë të mendoj. Kam mall, o bir, diçka më grith, më pikon. Pikon, pikon… Sa herë ndërrohen stinët, vjen një shpresë e re… Unë të pres te pragu, as nuk tretem, as nuk bëhem hi. Përherë rri e pres.
Ata ma zënë pritën, ma zënë hijen e dritës, ma zënë Diellin, por unë pres e pres. Ata si mesnatë rrinë mbi mua pezull dhe ma ngacmojnë durimin. Ndoshta ti ke harruar, por unë u plaka duke pritur kthimin tënd. Shamia me është zbardhur në kokë. Te pragu i derës rri e pres kthimin tënd. Pres e plakem duke pritur. Këtu çdo gjë ka mbetur pa gëzimin tënd.
Edhe ëndrrat janë bërë besim i fjetur. E di, ti do të kthehesh një ditë… Këtu bie shi vazhdimisht. Këtu fryn veriu e na mardhin deri në palcë. Është një kohë me shqetësime dhe kërkon syrin pagjumësia. E di se do të vijë stinë jargavanësh, por pa ty nuk u ka hije as stinëve, as jargavanëve. Është kohë e rëndë, kur lulet kapen dorë për dore e nisen dikah e kushedi a kthehen më. Unë do të plakem duke pritur kthimin tënd, o bir! Më duket vetja si një mollë e mbetur maje dege, e harruar jashtë oborrit tonë. Përherë rri me shami të shpalosur, që ta kesh si shenjë ku të kthehesh dhe të mos humbësh rrugën. Është kohë me acar. Unë pres, pres, pres. E ndiej në shpirt, ti do të kthehesh me stinë jargavanësh…