Bilall Maliqi

Tregim

HIJE E MËKATARIT

Nuk bëri zë kur e pa se ia ktheu shpinën! Ishte një provë, të cilën priste t’ia bëjë asaj dhe ta dijë, a do t’i hapet porta e emocioneve.
S’i bëri as tre hapa, ktheu kokën për ta parë Adelën, mos vallë e kaploi ndonjë mërzi e menjëhershme. Vetëm habia e kishte përthekuar të tërën, e kishte futur si në lëkurë të huaj, teksa buza i dridhej, ishte bërë gati për të qarë.
Mirë që nuk ia shtoi vetes edhe ndonjë hap, e Adela do të shkrehej në vaj e do ta kapnin drithërimat trishtuese.
Gjithçka ishte në heshtje, as ajo nuk bëzante fare, veç e kishte gozhduar shikimin në sytë e tij, e në të, si në varëse i varte kujtimet e kaluara, të cilat do t’i rendiste e do t’i paloste një nga një si në lëpizë të kohës.
S’pati kohë të mendonte më gjatë, mori frymë thellë dhe si me gjysmë zëri pëshpëriti:
– Bim, do të ikësh pa asnjë fjalë?!
– Jo Adela, – dhe u kapërdi njëherë, sytë iu mbushëm me lot, – nuk do të të braktis kurrë, veç desha ta zbuloj reagimin tënd, ndjesinë, e ke apo të ka mërguar diku pas shtatë kodrave e maleve!
– A nuk të duket pak e tepërt kjo, Bim. Mua desh më lëshuan këmbët…!
– Eja këtu, Adela, – e përqafoi fort dhe e puthi në ballë! – Nuk do të ketë më sprova të tilla…
Adela e prekur shpirtërisht, filluan t’i pikojnë lotët nga maja e mjekrës. Ashtu duke lotuar e përqafoi me sa forcë që kishte Bimin, i cili e kuptoi se sa e do Adela.
Në kokën e Bimit lodronin mendime të ndryshme, të cilat ia djersitën ballin. Mendja i rrinte tek Adela, i dilte para sysh ashtu e habitur dhe e trishtuar nga veprimi i Bimit.
U kthye në shtëpi me një valixhe kujtimesh sa të mira, sa të hidhura.
– Unë jam mëkatar, mëkatar jam, – dhe filloi të bërtasë e të gjuajë gjësende të kuzhinës, t’i bënte copë-copë.
Ç’bëra unë! Jam i keq, i keq jam, mëkatar i zi. – U shtri në krevat, mori fotografinë e Adelës, e puthi dhe e la para vetes në tavolinë. Duke e shikuar, e zuri gjumi, i cili ia hapi portën për të hyrë brenda truallit të ëndrrës, aty pa ca hije tek luanin vallen e çmendur, brenda valles ishte edhe hija e tij e lodhur.
Sakaq u dëgjua një zë si nga thellësia e një Parnasi, kërkon ndihmë. Hijet u shpërndanë në të katër anët, për t’i rënë në gjurmë zërit që kërkonte ndihmë.
Hija e Bimit nuk shihej dot, ajo kishte arritur shpejt te caku, nga ku ishte nisur zëri, e pa Adelën ulur nën hije të një lisi, e trishtuar dhe priste Bimin të futej brenda hijes së saj si një shpëtimtar i dashurisë.
Ëndrra u tret diku, pa ndonjë adresë! Veç një episod kishte ngelur. Në atë skenë shihet Adela, e cila herë qan, herë qesh si një engjëllushë urtake, me një bagazh në shpinë duke ikur diku tek bren miza hekur, për të mos u kthyer më kurrë. Ajo ia ktheu shpinën Bimit disa hapa më shumë se Bimi në fillim të tregimit.
Nga mundimi i doli gjumi dhe ëndrra u fsheh pas portës ku qëndronin dy muza lajmëtare.
Rrezet e diellit e ngacmuan Bimin, e zgjuan nga gjumi, sikur ta thërriste me zë të lartë Adela.
Të gjitha këto skena të para në ëndërr i silleshin vërdallë në kokën e tij të lodhur dhe mezi priste ta takojë e t’ia rrëfejë ëndrrën, e cila si zakonisht e priste tek tuma, ulur në pushimoren e shënjuar.
Ia rrëfeu ëndrrën pikë më pikë. Adela e dëgjonte me vëmendje, herë qeshte, herë merrte pozë serioze.
– Ke bërë mëkat me mua kur ma ktheve shpinën, po të ishe në lëkurën time do të besoje se çfarë drithërimi më kaploi, m’u rrëqeth trupi dhe tani e gjithë kjo është shndërruar në ëndërr, pra të është kthyer në të njëjtën monedhë.
Pas këtyre fjalëve, Adela i bashkoi buzët me buzët e Bimit dhe të dytë pëshpëritën në heshtje: nuk do të ndahemi kurrë! Jo, jo, kurrë nuk do të ndahemi…